ئیمامی الذهبی لە باسی ژیاننامەی (عَفَّانُ بنُ مُسْلِمِ بنِ عَبْدِ اللهِ البَصْرِيُّ الصَّفَّارُ) كە لە نێوانی(134-220)كۆچیدا ژییاوە دەڵێت:(قَالَ القَاسِمُ بنُ أَبِي صَالِحٍ: سَمِعْتُ إِبْرَاهِيْمَ بنَ دَيْزِيْلَ يَقُوْلُ:
لَمَّا دُعِيَ عَفَّانُ لِلْمِحْنَةِ، كُنْتُ آخِذاً بِلِجَامِ حِمَارِهِ، فَلَمَّا حَضَرَ، عُرِضَ عَلَيْهِ القَوْلُ، فَامْتَنَعَ أَنْ يُجِيْبَ.
فَقِيْلَ لَهُ: يُحْبَسُ عَطَاؤُكَ - قَالَ: وَكَانَ يُعْطَى فِي كُلِّ شَهْرٍ أَلْفَ دِرْهَمٍ - فَقَالَ: (وَفِي السَّمَاءِ رِزْقُكُم وَمَا تُوْعَدُوْنَ).
فَلَمَّا رَجَعَ إِلَى دَارِهِ، عَذَلَهُ نِسَاؤُهُ وَمَنْ فِي دَارِهِ. قَالَ: وَكَانَ فِي دَارِهِ نَحْوُ أَرْبَعِيْنَ إِنْسَاناً، فَدَقَّ عَلَيْهِ دَاقٌّ البَابَ، فَدَخَلَ عَلَيْهِ رَجُلٌ شَبَّهْتُهُ بِسَمَّانٍ أَوْ زَيَّاتٍ، وَمَعَهُ كِيْسٌ فِيْهِ أَلْفُ دِرْهَمٍ، فَقَالَ: يَا أَبَا عُثْمَانُ! ثَبَّتَكَ اللهُ كَمَا ثَبَّتَّ الدِّيْنَ، وَهَذَا فِي كُلِّ شَهْرٍ). سير أعلام النبلاء10/245, وانظر (تاريخ بغداد) 12/271-272, و (تهذيب الكمال) لوحة 943، و (تذهيب التهذيب) 3/44/2.
واتە: قاسمی كوڕی صالح دەڵێت: گوێم لە ابراهیمی كوڕی دەیزیل بوو دەیووت:
كاتێ (عەففان) بانگ كرا بۆ میحنەتی لێپرسینەوەی لەوەی ئایا بڕوای بەوە هەیە كە قورئان مەخلوقە یان نا, من ڕەشمەی گوێدرێژەكەییم گرتبوو, كاتێ ئامادە بوو, ئەو بۆچوونە گومڕاییەیان خستە ڕووی تا بیڵێت, ئەویش ئامادە نەبوو وەڵامی داواكەیان بداتەوە.
پێیان ووت: موچەكەت دەبڕین,- دەفەرموێت: هەموو مانگێك هەزار درهەمیان دەدایە -
ئەویش لە وەڵامیاندا فەرمووی: (وَفِي السَّمَاءِ رِزْقُكُم وَمَا تُوْعَدُوْنَ)
واتە: رزق و رۆزی ئێوە‌و ئەو بە‌لینانەی پێتان دە‌درئ لە ئاسمانە.
كاتێ گەڕایەوە بۆ ماڵەوە خێزانەكانی و ئەوانەی لە ماڵەكەیدا بوون لێی دوور كەوتنەوەو قسەیان لێ دابڕی.
دەفەرموێت: وە لە ماڵەكەیدا نزیكەی چل كەسی تیا بوو, كەسێك لە دەرگای دا, پیاوێك هاتە ژوورەوە لە زەیت و ڕۆن فرۆش دەچوو, كیسێكی پێ بوو هەزار درهەمی تیا بوو, فەرمووی: ئەی باوكی عوثمان! خوا چەسپاوت بكات وەك دینت چەسپاند, ئەمەش هەموو مانگێك بۆ تۆ.
